شخصیت باب، موسس دین بابی و پیشگوی ظهور بهائیت، از جمله چهره‌های تأثیرگذار و کلیدی در تاریخ معنویت معاصر به شمار می‌رود. باب، که با نام اصلی سید علی محمد شیرازی شناخته می‌شود، در ۱۲۳۵ هجری قمری (۲۰ اکتبر ۱۸۱۹ میلادی) در شیراز ایران متولد شد. اعلامیه‌ی او در سال ۱۸۴۴ میلادی، که خود را باب (در واقع به معنای "در" به سوی عصر جدیدی از معنویت) معرفی کرد، نقطه‌ی آغازین یک حرکت دینی جدید بود که در نهایت به ظهور بهائیت منجر شد.
باب از ابتدای جوانی به دلیل شور معنوی و تمایل عمیق به امور دینی و روحانی شناخته شده بود. او با علوم دینی و قرآنی آشنایی داشت، اما معارف و آموزه‌های او بیش از آنکه نتیجه‌ی تحصیلات رسمی باشد، از بصیرت و الهام درونی‌اش نشأت می‌گرفت. اعلامیه‌ی باب در مورد مقام و موقعیت خود، که او را به عنوان موعود و پیشگوی ظهور حضرت بهاءالله معرفی می‌کند، نه تنها مبدأ تغییرات عمده‌ای در جامعه‌ی ایران آن زمان شد، بلکه پیامی جهانی با خود به همراه داشت که فراتر از مرزهای فرهنگی و مذهبی بود.
تعلیمات باب با تأکید بر نوید ظهور دوره‌ای جدید از معنویت و وحدت بشری، برانگیخته‌شده توسط ظهور "من یظهره‌الله" که به معنای "کسی که خدا آشکار خواهد کرد" است، همراه بود. او به پیروان خود توصیه می‌کرد که برای ظهور این شخصیت الهی آماده شوند و بر اصول اخلاقی و روحانی تأکید کنند. باب همچنین به اصلاحات اجتماعی و دینی فراخواند و کتب و نوشته‌های فراوانی را به رشته‌ی تحریر درآورد که به زبان‌های عربی و فارسی نگاشته شده بود.
مخالفت‌های شدید و سرکوب‌های خشونت‌آمیز علیه باب و پیروانش (بابی‌ها) توسط حکومت و روحانیون آن زمان، منجر به شهادت او در سال ۱۲۶۶ هجری قمری (۹ ژوئیه ۱۸۵۰ میلادی) شد. با این حال، شخصیت و آموزه‌های باب همچنان به عنوان مبنای معنوی و الهام‌بخش جامعه‌ی بهایی و حتی فراتر از آن شناخته می‌شوند.
شخصیت باب نمونه‌ای بارز از عشق، فداکاری و تعهد به اصول معنوی و اخلاقی است. زندگی و کار او نشان‌دهنده‌ی چالش‌ها و فرصت‌هایی است که پیشگامان معنوی در مسیر ترویج عدالت، وحدت و صلح مواجه می‌شوند. شهادت او، به عنوان نقطه‌ی عطفی در تاریخ معنویت مدرن، نه تنها پایان مسیر او نبود، بلکه آغاز فصل جدیدی در جستجوی انسان برای معنا و وحدت در عصر جدید به شمار می‌رود.
